Od bohatera do bezdomnego

Niemczyk od 18 lat mieszka wspólnie ze Zbyszkiem chorym na zespół Downa. Mieszkanie należy do zasobów gminy. W 1993 roku urząd miejski wydał decyzję w sprawie opieki nad najemcą lokalu. Głównym najemcą mieszkania w domu przy ulicy Młyńskiej 40 jest Zbigniew J., który nie może samodzielnie egzystować. Na podstawie wspomnianej decyzji i ustawy „Prawo lokalowe” sporządzono umowę w sprawie opieki w zamian za udostępnienie lokali mieszkalnego. W umowie napisano m.in.: „Opiekun zobowiązuje się do sprawowania opieki nad najemcą na zasadzie członka rodziny”. W zamian najemca oddał w podnajem bezpłatne użytkowanie części lokalu z prawem do korzystania z całego mieszkania. Wynajmujący zastrzegł sobie prawo do wypowiedzenia umowy w przypadku niedotrzymywania jej zapisów, korzystania z lokalu w sposób niezgodny z jego przeznaczeniem, uporczywego naruszania zasad współżycia społecznego lub zalegania z zapłatą czynszu. Przez lata niepełnosprawny Zbyszek żył wspólnie, pod jednym dachem z Leszkiem Niemczykiem i jego rodziną. Urząd miejski zastrzegł sobie w umowie prawo do kontroli, ale prawdopodobnie nie korzystał z tej możliwości. Nie było skarg czy innych uwag do sprawowania opieki nad niepełnosprawnym. Istnieje nawet odręczne pismo z 7 marca 2008 roku podpisane przez Annę J., byłego kuratora sądowego Zbyszka, w którym autorka zwraca się z prośbą do urzędu miejskiego o zmianę głównego najemcy lokalu ze Zbigniewa J. na Małgorzatę i Leszka Niemczyków. W międzyczasie po chorobie zmarła żona pana Leszka i sprawa nie została sfinalizowana.
Dziwne rzeczy zaczęły się dziać pod koniec ubiegłego roku. Anna J., która być może już wtedy maltretowała swojego podopiecznego, skierowała do Niemczyka wezwanie do przestrzegania umowy. Zarzucała mu, że nie prowadzi wspólnego gospodarstwa domowego, często pozostawia Zbyszka bez opieki lub pod opieką 19-letniego syna, że często wyjeżdża za granicę i pozostawia Zbyszka w nieprzewiniętej pieluszce. Pismo to trafiło również do burmistrza i ośrodka pomocy społecznej. Dlaczego wówczas nie było zdecydowanej reakcji ze strony tych organów?
Leszek Niemczyk jest kierowcą tira i rzeczywiście często nie ma go w domu.
– Po śmierci żony układam sobie życie. Mam narzeczoną, dorosłe dzieci. Jesteśmy ze Zbyszkiem zżyci i uważam go za członka rodziny – mówi pan Leszek.
Mężczyzna chciał być kuratorem dla Zbyszka, ale sąd zdecydował inaczej. Po wybuchu afery z filmami, które pokazały całemu światu (krążą również w Internecie) zwyrodnienie opiekunki niepełnosprawnego, gmina nagle zainteresowała się mieszkaniem na Młyńskiej. Podnajemca otrzymał od urzędników wyraźny sygnał, że najlepiej niech poszuka sobie innego lokalu, stać go na to. To, że przez lata remontował mieszkanie, utrzymywał je, stało się pretekstem do posądzenia o łamanie prawa. Mężczyzna, który przerwał barbarzyńskie zachowanie kuratora ustanowionego przez sąd i chwalonego za odwagę, sam wpadł w tarapaty.
– Trudno mi sobie wyobrazić sprawowanie opieki nad Zbyszkiem przez pana Niemczyka. Załóżmy, że jest w trasie, a jego nastoletnia córka ma mu zmienić pampersa. Mam do niego żal, że nie reagował wcześniej na przejawy przemocy. Być może udałoby się to jakość inaczej rozwiązać. W sprawie mieszkania nie zajmuję głosu. To nie moja działka i kompetencje – mówi Izabela Fröhlke-Zalewska, dyrektor Ośrodka Pomocy Społecznej w Sępólnie.
W ten sposób Niemczyk, ujawniając zwyrodnienie opiekunki, jej przestępczą działalność, sam wpadł w tarapaty. To tak, jak znany piekarz z Lublina, który czerstwy chleb rozdawał biednym, został doprowadzony przez państwo do upadłości firmy.