Kategoria: Historia

II wojna światowa przyniosła ludzkości wprost niewyobrażalną ilość cierpienia. Każdy kij ma jednak dwa końce. Bo gdyby nie ona, ani Leonard Rzepiński, ani żaden inny chłopak z tej naszej małomiasteczkowej Polski nie zobaczyłby takiego kawałka Europy. Przeglądam zdjęcia z albumu Leonarda Rzepińskiego. Odwracam jedno, czytam, co napisano na odwrocie: „Amandola, kwiecień 1946”. Biorę do ręki kolejną fotografię. Przypatruję się tym wszystkim postaciom zatrzymanym w kadrze. Od razu widać po nich, kto tutaj wygrał wojnę. Piękne widoki, uśmiechnięte twarze, po prostu la dolce vita. Pan Leonard i jego kompani są jeszcze w mundurach, ale chyba nie ma wątpliwości, że to już tylko pro forma. Nie w głowie im walka. Na żadnej fotografii nie widać broni. Teraz im tylko żyć i nadrabiać stracone lata!

Nowa władza ludowa tuż po zakończeniu wojny postrzegała Kościół katolicki jako jedno z większych zagrożeń dla nowo powstającego państwa, które z założenia miało być ateistyczne. Jednak walka z podziemiem niepodległościowym stała się ważniejsza, dlatego też początkowo nie podejmowano radykalnych kroków przeciwko Kościołowi katolickiemu. Pierwszym działaniem zmierzającym do osłabienia stosunków państwo-kościół było zerwanie konkordatu między Polską a Stolicą Apostolską 12 września 1945 r.

Gertruda Sowińska od młodych lat wiedziała co to ciężka praca. Wraz z siostrą pomagała tacie w pracy sołtysa. Gdy jesienią 1939 roku zginął jej ojciec z mamą i rodzeństwem walczyli o godne życie. Nękani przez Niemca Wiederhefta z utęsknieniem czekali na koniec wojny.

Gertruda Sowińska od młodych lat wiedziała co to ciężka praca. Wraz z siostrą pomagała tacie w pracy sołtysa. Gdy jesienią 1939 roku zginął jej ojciec z mamą i rodzeństwem walczyli o godne życie. Nękani przez Niemca Wiederhefta z utęsknieniem czekali na koniec wojny.

Wzniesiony przed wojną przez katolików powiatu sępoleńskiego, a zburzony przez barbarzyńców z Niemiec pomnik Chrystusa Króla wraca do pierwotnej nazwy. Po latach dyskusji nad poprawnością nazewnictwa z dominacją potocznego języka, charakterystycznego dla tutejszego środowiska, nadszedł przełomowy moment. Wprawdzie historyczne publikacje w ,,Gazecie Sępoleńskiej” Maksymiliana Kasprowicza nie zostawiały cienia wątpliwości, że ks. bp Stanisław Okoniewski poświęcił uroczyście okazały pomnik Chrystusa Króla, jednak oburzeni niedowiarkowie woleli spaczoną nazwę.

Relacje pomiędzy mężczyznami a kobietami to temat, który od wieków intryguje i zajmuje dosłownie każdego. Oczywiście nie zawsze wyglądają one tak, jak życzyłby sobie św. Walenty. Czasami zaspokojenie ludzkich namiętności i popędów przyjmuje zbrodniczy albo komiczny charakter. Mam na to kilka niezłych dowodów z przeszłości. Ciekawi? Czytajcie dalej!

W 1939 roku na samym początku wojny nikt nie był pewien, czy uda mu się przeżyć. Mieszkańcy Skoraczewa i Mierucina oraz wielu mieszkańców z powiatu nakielskiego stracili życie w lesie w Słupówku, bo po prostu byli. Jak się dowiedzieliśmy, mieszkańców Skoraczewa na listę skazanych wpisali nie Niemcy, lecz Polacy. Obelisk znajdujący się na cmentarzu w Wąwelnie nie pozwala zapomnieć o pomordowanych.

Na początku 1945 r., kiedy front przekroczył linię Wisły, a wojska radziecko-polskie coraz szybciej posuwały się na wschód, było już pewne, iż oswobodzenie terenu województwa pomorskiego i zarazem powiatu sępoleńskiego było już tylko kwestią czasu.

Ostatnim razem powiało, także grozą. Dzisiaj nie będzie spokojniej, ponieważ poczytacie sobie o zimowych wichurach, tornadach i gradobiciach. Zanim zagłębicie się w lekturę, ubierzcie lepiej nieprzewiewną kurtkę i zarzućcie na głowę kaptur...

Powalone drzewa, pozrywane dachy i zniszczone obejścia to tylko niektóre skutki porywistych wiatrów i gwałtownych burz. Żadna to tutaj pierwszyzna, skoro najstarsze zapiski dokumentujące wydarzenia tego rodzaju na Krajnie pochodzą już z 1574 roku.